Hoe Beckenbauer het brein, het lef en de visie van Bayern München werd

Het is donderdag 22 mei 2008, in de kleine uurtjes van de ochtend, in de VIP-ruimte van het Loezjniki-stadion in Moskou, kort nadat Manchester United de UEFA Champions League na strafschoppen heeft gewonnen.Ik sta met het nieuwste exemplaar vanKampioenentijdschrift in mijn hand, in een poging de moed te verzamelen om Franz Beckenbauer, die diep in gesprek is aan een nabijgelegen tafel, te vragen de omslag te signeren.

Na een paar minuten valt er een stilte en ik grijp het moment aan, bied mijn excuses aan voor de onderbreking en vraag om de handtekening van Beckenbauer.‘Natuurlijk,’ knikt hij, terwijl hij vriendelijk de aangeboden pen en het tijdschrift in ontvangst neemt.Terwijl hij tekent, vraag ik hem wat hij van de wedstrijd vond.Hij pauzeert even en knijpt vervolgens met zijn rechterhand in de lucht om de kleine marge van de overwinning van United weer te geven.

Destijds leek het gebaar gewoon een wonderbaarlijk beknopt staaltje vakmanschap.Later besefte ik dat Beckenbauer een groot deel van zijn carrière in die marges had geleefd.

De vlag van een grensrechter had zijn hoop op het winnen van het WK op Wembley in 1966 de bodem ingeslagen. Vier jaar later verloor West-Duitsland, ook al bleef hij op het veld met zijn ontwrichte arm in een slinger, nog steeds de grootste halve finale van het WK. -time, door het vreemde doelpunt in zeven, naar Italië.

Dat zou vandaag de dag nooit meer kunnen gebeuren, maar de beroemde opname van hem met zijn arm over zijn borst geslagen – hij had zijn sleutelbeen gebroken – is een iconisch bewijs dat er bij Beckenbauer lef achter de elegantie zat.

Zelfs in 1974, het jaar waarin hij de Europa Cup en de Wereldbeker won, waren de successen van Beckenbauer nauwelijks routine.Tegen Atletico Madrid was Bayern een minuut verwijderd van de nederlaag voordat Georg Schwarzenbeck gelijk maakte, wat een herhaling opleverde dat de Roten met 4-0 wonnen.

In de WK-finale was de ploeg van Beckenbauer nauwelijks twintig minuten in de wedstrijd toen de strafschop van Johan Neeskens het briljante Oranje op voorsprong zette.Iets meer klinische focus van de Nederlanders had het resultaat kunnen bezegelen voordat Paul Breitner in de 25e minuut vanaf de stip gelijk maakte.Zelfs als manager had zijn overwinning op het WK van 1990 veel te danken aan de onbekwaamheid van Engeland vanaf de plek in Turijn.

De wisselvalligheden van het lot hebben veel voetballers uit hun evenwicht gebracht of verbitterd, maar in het licht van Kiplings tweelingbedriegers van triomf en rampspoed blijft de elegante gelijkmoedigheid van Beckenbauer opmerkelijk.Zelfs Brian Clough was ontroerd toen hij over hem zei: ‘Ik zag Franz Beckenbauer ooit een restaurant binnengaan en hij deed het op dezelfde manier als hij voetbal speelde: met klasse en autoriteit.’

Eén manier om naar de voetbalgeschiedenis te kijken is als een voortdurende, onoplosbare strijd om autoriteit en invloed tussen spelers en coaches.Sinds de jaren dertig hebben coaches steevast de overhand gehad, maar Beckenbauer is een van de weinige voetballers die de manier waarop het spel wordt gespeeld echt heeft veranderd.

Hoewel hij nooit echt genoot van het leven in de dug-out – hij stemde ermee in om West-Duitsland, Marseille en Bayern te coachen, deels omdat hij zich gedwongen voelde om instellingen te helpen waar hij om gaf – bewees hij al snel dat hij een scherpzinnige coach was op het veld.

In 1967 won Bayern hun eerste Europese trofee, de Cup Winners 'Cup.De Roten maakten zeker vooruitgang – toen de Bundesliga in 1963 werd opgericht, waren ze te onbelangrijk geweest om te worden uitgenodigd om lid te worden – maar Beckenbauer zag dat er een stapsgewijze verandering nodig was.Onder hun visionaire coach Zlatko Cajkovski was Bayern iets te arrogant.Als ze de Bundesliga wilden winnen – en kans wilden maken op de Europa Cup – moesten ze efficiënter worden.

Dat zou niet gebeuren onder de Joegoslaaf, die een jaar later de club verliet.Tussen 1974 en 1976 werd Bayern het derde team dat drie opeenvolgende Europa Cups won.Hoewel de hoge tonen van de Roten werden bereikt onder leiding van Dettmar Cramer en Udo Lattek, zou je kunnen beweren dat Beckenbauer, die het spel regisseerde als veegmachine, de ware architect van dat gouden tijdperk was.

Beckenbauer was zo invloedrijk als libero, dat het Duitse voetbal tactisch in de ban bleef van zijn legende, lang nadat hij in 1983 zijn voetbalschoenen aan de haak had gehangen. Zelfs in 1996, toen Duitsland Europees kampioen werd, was hun meest invloedrijke speler veger Matthias Sammer.Pas toen Rudi Voller het roer overnam, na een desastreus EK 2000, pleegde de Mannschaft eindelijk tactische ketterij – in Duitse termen – en liet ze de veegmachine in de steek.

Als jonge speler was Beckenbauer een veeleisende liefhebber van Giacinto Facchetti, misschien wel de grootste aanvallende vleugelverdediger ter wereld in de jaren zestig.Zoals Brian Glanville opmerkte in zijnVoogdoverlijdensbericht voor het Italiaanse idool: “Toen hij Facchetti's spectaculaire invallen van de linksback en zijn donderende schoten met rechts zag, vroeg Beckenbauer zich af waarom hij, als libero en veegmachine, niet vanuit een meer centrale rol zou aanvallen.Dat deed hij, en bij Bayern München werd het totale voetbal geboren.”

Glanville's laatste punt is controversieel.Beckenbauer heeft nog nooit zulke grootse claims voor zichzelf gemaakt.Toch had hij, als iemand die veel over het spel had nagedacht, zijn eigen intrigerende kijk op het totale voetbal. Hij zei ooit: “Het was meer te danken aan het verrassingselement dan aan welke magische formule dan ook.De Nederlanders kwamen er zo lang mee weg omdat de oppositie nooit wist met welke tactiek ze te maken kregen.Er was helemaal geen tactiek, alleen maar briljante spelers met de bal."

Met andere woorden: in de steeds terugkerende discussie over de respectieve invloed van coaches en spelers op de ontwikkeling van het spel is Beckenbauer ervan overtuigd dat, ondanks wat de voetbalhipsterschool uit de geschiedenis zou kunnen suggereren, het totale voetbal veel meer te danken had aan Johan Cruijff dan aan Rinus. Michels.

Osvaldo Ardiles zei dat de grootste levende voetballer van Duitsland een leider was die uitmuntend voetbal speelde.De gloriedagen van Beckenbauer zijn een onstuimige herinnering aan een tijd waarin coaches niet allemaal dictatoriale micromanagers waren en spelers ook leiders konden zijn.

Niet dat zijn stijl iedereen overtuigde.In twee periodes bij New York Cosmos was zijn spel te cerebraal voor een van de leidinggevenden die tegen een minion klaagde: 'Zeg tegen de mof dat hij vooraan moet komen te staan ​​- we betalen geen miljoen voor een man die in de verdediging blijft hangen. .”

Tenslotte zullen wij voetbalgerelateerde producten van ons bedrijf aanbevelen.